آب این مایه حیات؛در خواب غفلت مسئولان مازندران، مسئولان سمنانی همچون گذشته در حال تدارک تهاجم آبی گسترده‌ای برای غارت منابع آبی استان مازندران هستند.

به گزارش واحد خبری سیده آمل،درحالی که مردم شهرستان های مازندران برای مصارف گوناگون بالاخص کشاورزی دچار کم آبی هستند ؛ غفلت مسئولان ذی ربط سبب شدت این بحران می شود ،علی (پدرام) یکی از فعالان محیط زیست اذعان دارد؛ قبلاً هم چندین تهاجم برای سرقت آب مازندران صورت گرفته که یکی از آن‌ها در منطقه خطیرکوه به بار نشست و تهاجمات دیگری در آستانه اجرایی شدن هستند و تهاجمات دیگری در حال مطالعه و برنامه‌ریزی برای اجرا در آینده هستند.

سد کسلیان:
با ظرفیت مخزن ۱۲۰ میلیون مترمکعب بر روی رودخانه کسلیان که یکی از سرشاخه‌های رودخانه تلار قائم‌شهر هست، کار ارزیابی آن پایان‌یافته است. بر اساس اظهارنظرهای مقامات، ۳۰ درصد حجم آب، برخلاف مسیر رودخانه به سمنان منتقل خواهد شد. ارائه گزارش ارزیابی آن را دوستان کارشناس و فعال محیط‌ زیست مازندران دیدند، طبق معمول همه طرح‌ها، ارزیابی محیط‌زیستی نبود، آمار و ارقام بدون تحلیل و بدون مطالعه گیاهان، درختان و جانداران و… دو نمونه ماهی اندمیک ویژه همین رودخانه چند سال قبل در این رودخانه کشف شد، مشاور طرح در جلسه ارزیابی طرح می‌گفت ما جلوی هدر رفت آب به دریای مازندران و خروج از مرزها را می‌گیریم! که نشان می‌دهد این شرکت‌های مشاور تا چه حد از مسائل محیط‌زیست بی‌خبرند.
جالب هست که نماینده مردم قائم‌شهر در مجلس و فرماندار این شهر به مسئولان می‌گویند زودتر کار احداث این سد را شروع کنید! آب منطقه‌ای مازندران نیز در اجرایی کردن این طرح عجله دارد!

چشمه روزیه خطیرکوه:
انتقال این چشمه با مقدمه الحاق اراضی مازندران به سمنان صورت گرفت. این چشمه با آبدهی ۷۰۰ لیتر در ثانیه، پس از عبور از دره خطیرکوه به رودخانه تلار می‌ریخت. مسئولان سمنان با تحریک و وعده‌ووعید به اهالی محروم روستاهای خطیرکوه، آن‌ها را تحریک به تقاضای جدا شدن از مازندران و الحاق به سمنان نموده و در مدت بسیار کوتاهی با پیگیری نمایندگان سمنانی، آب چشمه روزبه را به سمنان منتقل کردند که بیشتر آن به مصارف صنعتی سمنان رسید و سبب شد اکثر کشاورزان پایین‌دست در منطقه خطیر کوه مازندران به علت کمبود آب، کشاورزی را رها کنند. اثرات برداشت و انتقال آب این چشمه بزرگ به سمنان با نابودی کشاورزی و آلودگی و مرگ ماهی‌های این رودخانه تا قائم‌شهر و سیمرغ و دریای مازندران نیز بروز کرد. بعداً مدیران سمنانی در منطقه خطیرکوه، چند روستای دیگر را نیز به سمنان الحاق کردند و تا دو کیلومتر از پل زرشک دره را غصب کردند و به یکی از سرمایه‌گذاران مجوز احداث کارخانه شن و ماسه را دادند که این شرکت‌ها برای شستن ماسه‌ها از آب رودخانه تلار استفاده کردند. از طرفی شرکت‌های شن و ماسه پایین‌تر خطیرکوه بعد از کم شدن آب رودخانه تلار برای شستن شن و ماسه، مجوز چندین چاه با دبی چند برابر حد استاندار را گرفته و به حفر چاه‌هایی با عمق بالادست زدند. برداشت از آبخوان‌ها و انتقال آب بین حوضه‌ای در این منطقه، آن‌قدر فاجعه‌بار بوده که زمین نشست کرده و فرمانداری مهدی‌شهر سمنان مجبور به پلمپ شرکت‌های شن و ماسه شده ولی با اعمال نفوذ این شرکت‌ها به کارشان ادامه دادند.
مشابه این کار توسط مسئولین مرتجع سمنانی در شهرستان گلوگاه و بخش چهاردانگه ساری نیز انجام شد. آن‌ها با حضور و سخنرانی و تشکیل جلساتی با مردم بومی و دادن وعده‌های گوناگون سعی کردند تا چشمه‌های پرآب این مناطق را به سمنان ملحق کنند و به قیمت خشک‌کردن و آلودگی رودخانه‌ها و دریای مازندران، صنایع پرمصرف در سمنان را رونق دهند.