گزارشی از واحد خبری سیده آمل ؛ وقتی از عرض میدان ۱۷ شهریور آمل می گذشتم تا به ایستگاه تاکسی سه راه نور برسم

صحنه زیبایی از تلاش نقش دادن به یک تکه چوب  توسط مرد میانسال نظر من را بخود جلب کرد .

او با دستانی قرمز رنگ  از سوز سرما و چروکهای ریز از فرط کار با قلم مخصوص تراش چوب ولی رویی گشاده با لبخند مشغول شکل دادن به تکه چوب سخت بود

با سلام من سرش را بالا گرفت و گفت : بفرمایید . گفتم : پدر جان چی درست می کنی ؟ گفت : کچه  . گفتم یعنی چی ؟ و او ملاقه چوبی کوچکی را بمن نشان داد و ادامه داد به این می گویند کچه  

از او پرسیدم از کارت راضی هستی ؟ گفت : کار پدر جدی ماست   و من از لحن پاسخش متوجه علاقه اش به کار و شغلش شدم

از اسم و رسم و تعداد فرزندان و …. پرسیدم ؟ با همان تبسم پاسخ داد : من رحیم باغی پور و اصالتم از روستای گت کلای چلاو ، دارای سه فرزند هستم دو تا دختر که به خانه بخت فرستادم و یک فرزند پسربنام سعید که در شرکت گوشتی  سوسیس کالباس کاله مشغول به کار هست

از تمایل پسرش به ادامه کار صنایع دستی پدر سوال کردم ؛ گفت : سعید من هنوز ماهرتر از من در تراشیدن چوب هست او از بچگی با من همراه بود و در اوقات بیکاریش چیز های بسیار زیبایی را درست می کند که اگر ببینید تعجب می کنید

او در پاسخ به این سوال من ازچگونگی فروش صنایع چوبی و رسیدن به نتیجه و درآمد زایی برای خانواده ؛ آهی کشید وگفت : همین که می بینید گاهی دم پل ؛گاهی در این مکان ضمن درست کردن اینها اگر رهگذری تمایل به خرید داشته باشد و بخرد

باغی پور در جواب به این سوال من که آیا ارگانی مثل  سازمان میراث فرهنگی  یا صنایع دستی از شما حمایت میکند ؟ خندید و گفت : اصلا از وجودکاری من کسی خبر ندارد و  تازه اگر باخبر باشند مگر چکار میکنند

پرسیدم خوب اینکه هر روز این مسافت از چلاو تا آمل را بیایی خیلی سخته . آیا  ارزشش را دارد ؟ گفت : نه  من در حال حاضر ساکن  دباغچال ( امت آباد ) کنونی کوچه قلیچ هستم و تابستانها به محلمان میروم چون الان آنجا برایمان قابل به سکونت نیست .

در پایان بعد از اینکه از این صنعتگر گمنام اجازه عکس برداری گرفتم دوباره مشغول کارش شد و تصاویرزیر گوشه ای از هنر او را به تصویر کشاند که با هم به نظاره می نشینیم