گزارش واحد خبری سیده آمل و به نقل از گیزمگ، یک مطالعه جدید به این موضوع که چرا جوهر خالکوبی به طور دائمی در پوست فرد می‌ماند، پرداخته است.

به جای اینکه این یک فرایند ایستا باشد، مشخص شد که سلول‌های درون غشای میانی پوست، به طور مداوم در حال از بین رفتن و انتقال رنگ‌دانه خالکوبی به سلول‌های جدید هستند، بنابراین به نظر می‌رسد طراحی خالکوبی ثابت است. این کشف می‌تواند منجر به تکنیک‌های حذف موثرتر خالکوبی شود.

تاکنون تصور می‌شد پایداری یک خالکوبی در پوست ناشی از جوهر آن است که به سادگی خود را در یک لایه پوستی عمیق‌تر فاقد بازسازی به نام غشای میانی پوست وارد می‌کند.

مطالعه‌ای که چندین سال پیش انجام شد، نشان داد که “ماکروفاژها” (macrophages)، نوعی از گلبول‌های سفید خون که توسط سیستم ایمنی تنظیم می‌شوند، در واقع تمام رنگدانه را هنگامیکه به بدن خالکوبی می‌شد، می‌خورند.

سپس تصور می‌شد که این ماکروفاژها به سادگی در یک مکان واحد از بدن فرد باقی می‌مانند و همین موضوع سبب پایداری دائمی خالکوبی می‌شود.

تحقیقات جدید مرکز “Immunologie de Marseille-Luminy” نشان داده است که این میکروفاژهای حامل رنگدانه، به طور مداوم در حال جوانسازی هستند.

این تیم تحقیقاتی از طریق مهندسی ژنتیک موش‌هایی توسعه دادند که به آسانی ماکروفاژهای پوستی را تخریب می‌کرد.

یک پرتره بر روی دم موش‌ها خالکوبی شد و سپس با یک راه حل که برای تخریب ماکروفاژهای حامل رنگدانه طراحی شده بود، تزریق شد.

به رغم مرگ ماکروفاژهای حاوی رنگدانه، خالکوبی ثابت باقی ماند.

این مشاهدات منجر شد تا محققان فرض کنند جوهر خالکوبی به ماکروفاژهای جدید منتقل شده است.

برای تایید این فرآیند انتقال غیرمنتظره، این تیم یک قسمت از پوست خالکوبی شده را به یک موش جدید پیوند زدند.

پس از شش هفته، محققان پوست مورد نظر را مورد بررسی قرار دادند تا نشان دهند که بیشتر ماکروفاژهای حاوی رنگدانه از دریافت کننده بودند، نه از اهداکننده.

این عمل به وضوح نشان داد که ماکروفاژهای اهداکننده از بین رفته‌اند و رنگدانه را به ماکروفاژهای جدید میزبان منتقل کرده‌اند.

“سندرین هنری”(Sandrine Henri) یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید: ما فکر می‌کنیم هنگامیکه ماکروفاژهای حامل رنگدانه در خلال زندگی بزرگسالان از بین می‌روند، ماکروفاژهای مجاور رنگدانه‌های آزاد شده را بازپس گرفته و پایداری طولانی مدت خالکوبی را تضمین می‌کنند.

این تحقیق در مجله  “Journal of Experimental Medicine”منتشر شد