انسان بزرگترین زباله ساز در کره زمین می باشد. اما او باقدرت تعقل می تواند راهکارهای خوبی برای حل معضلی که خود بوجود آورده ارائه دهد و یکی از آن راهکارها تولید خاک از زباله های خانگی این طلای کثیف است که ارزش آن را نمی دانیم

به گزارش واحد خبری سیده آمل،یک فعال زیست محیطی طی مصاحبه ای، تولید کمپوست خانگی توسط مردم در منازل را راه حلی برای جبران حجم خاکی که به واسطه صادرات گیاهان از دست می رود،دانست.

علیرضا فلاحتکار ، مبحث زباله را بر دو محور استوار دانست و اظهار کرد:در تفکیک زباله دو رویکرد فنی یا تکنیکال و اجتماعی وجود دارد که مباحث اجتماعی تنها راه حل اصلی بحران زباله در کشور است.

وی در مورد رویکرد فنی و تکنیکال گفت: امحا، تولید و بازیافت زباله توسط دستگاه های زباله سوز و دستگاه های پردازش، سرند کمپوست سیار و ترنرها مراحلی است که به رویکرد تکنیکال در بحث زباله مربوط است.

فلاحتکار در توضیح رویکرد اجتماعی با بیان این که تفکیک زباله تولیدی از خانه و توسط خانواده ها، اساس و بنیان این رویکرد بوده و باید مردم در پیشانی و صف اول اجرای پروژه تفکیک زباله قرار گیرند،یادآور شد:بیش از ۱۹۵ روستا و ۲۰۶ مدرسه تحت آموزش تفکیک زباله قرار گرفت، اما با توقف این روند اکنون راندمان به زیر ۲۰ درصد کاهش پیدا کرده است.

این فعال زیست محیطی با تصریح اینکه راه اندازی کارخانه تولید کمپوست بدون رویکرد اجتماعی و طرح تفکیک زباله از مبدا، پروژه ای شکست خورده است، گفت: نمونه بزرگ تر از مجموعه سایت زباله تنکابن در شهرستان بهشهر وجود دارد اما به دلیل عملکرد نامناسب در تفکیک زباله کمپوست تولیدی غیر قابل مصرف است.

فلاحتکار با تاکید بر اینکه کمپوست تولید شده در کارخانه کمپوست باید عاری از هرگونه اشیاء خارجی مانند شیشه، پلاستیک و فلزات باشد، خاطرنشان کرد: چنانچه یکی از این عناصر حتی به اندازه بسیار کوچک وارد مراحل تولید کمپوست در کارخانه شود نه تنها کمپوست تولید شده فاقد ارزش بوده و غیر قابل استفاده است، بلکه انباشت کمپوست های بی ثمر خود مشکلی دیگری را به وجود خواهد آورد.

وی با تصریح اینکه هر گرم شیرابه ۶ هزار لیتر آب را آلوده می ‎ کند، گفت: بحث تفکیک زباله از مبدا کمک به سزایی به بحران شیرابه می کند و مانع از تشدید بحران زباله خواهد شد.

این فعال زیست محیطی با یادآوری این مطلب که بیش از نیمی از جمعیت شهرستان تنکابن روستا نشین بوده و دارای حیاط و فضای دفن زباله های بازگشت پذیر هستند، تصریح کرد: همه روستاییان قابلیت این را دارند که زباله تولیدی خود را به حداقل ممکن رسانده و سبب کاهش تناژ ورودی زباله به سایت شوند.

این محقق، مؤلف و پژوهشگر با اعلام اینکه زباله تهدید نیست، بلکه فرصت یا سرمایه ای است که باید از آن بهره برداری درست انجام گیردآ یادآور شد: این ظرفیت وجود دارد که میزان تولید زباله شهرستان به زیر ۳۰ تن در روز کاهش یابد.

وی خواستار تغییر الگوی مصرف در تمام خانواده ها و به ویژه مسئولین شهری شد و گفت: برای جلوگیری از پیشرفت این معضل بسیج همگانی لازم است، در غیر این صورت امنیت اکوسیستم ها و زنجیره آب و غذا به مرز نابودی نزدیک می شود.

فلاحتکار زباله را طلای کثیف و یک سرمایه ملی و ثروت دانست و افزود: با اجرای یک مدیریت درست در این حوزه و القای باور احترام به محیط زیست در تک تک مردم می توان از زباله به عنوان یک ظرفیت، پلی به درآمد و اشتغال زد و شکوفایی و توسعه را از طریق این فرصت به دست آورد.

وی به متصاعد شدن گاز متان در اثر انباشت زباله در جنگل اشاره کرد و یادآورشد: انتشار این گاز باعث خشک شدن درختان جنگلی و همچنین تشدید بیماری های تنفسی در منطقه می شود.

فلاحتکار از ظرفیت بالای تنکابن در صادرات گل و گیاهان آپارتمانی یاد کرد و ضمن یادآوری این مطلب که همراه صادرات این گیاهان مقدار هنگفتی از خاک منطقه به ناچار صادر می شود، تاکید کرد: تولید کمپوست خانگی توسط مردم در منازل می تواند جبران این حجم از خاک از دست رفته باشد.

این فعال و پژوهشگر محیط زیست اثرات باقی مانده از زباله در طبیعت را بین چند هفته تا چند صد سال و حتی بیشتر دانست و تصریح کرد: بسته به نوع زباله رها شده در عرصه، فرآیند بازگشت آن به طبیعت مشمول دوره زمانی بوده که از این میان شیشه دارای بیشترین دوره زمانی است.