ما ستاد بحران آب دو خیاری نمی خواهیم

در بررسی ها، به سیاسی مداربودن ایرانیان، نسبت  به مردم کشورهای دیگر همیشه نقد هست .اما این ، گریزی جز ماحصل عملکرد برنامه ریزی های جریان یافته مسئولین درچرخه زندگی ما نیست .

برنامه هایی که در فرهنگ اجتماعی واقتصادی امورات زندگی روزمره ایرانیان متبلور می شود و این اتفاق به اجبار مردم ایران را دست به گریبان تفکر برای چاره جویی و مدیریت گریز از چالش ها، وا ، میدارد، که متهم به سیاسی گرایانی متفکر جنجال برانگیز،جهت فرار از آسیب ها می شوند .

سخن سردبیرسیده آمل : نمی خواهم حرفهایی کلیشه ای از نزاع های دلال مآبانه جناح بازی مسئولین و عدم برنامه ریزی های آینده نگر و نظارت نادرست مهندسی عمران ،صادرات بی رویه، واردات غلط ، دو تابعیتی ها و دزدی ها بگویم که نگفته پرواضح است

می خواهم از کنترل این همه افزایش بار استرس و حجمه فشار که در جهان ما را زبانزد نموده بگویم

آیا می شود از این همه تزریق آدرنالین و هیجان روزمره دوری کرد؟ یا لااقل قسمتی از آن در حیطه کنترل درآید؟

هر روز با شارژ خدایا به امید تو، موتور زندگی را استارت میزنیم ،از دنده یک به دو وسه و خوشحال از اینکه به دور ایده آل رسیدیم به دنده چهار میرویم ،که ناگهان یک پیچ تند یا یک مانع غیر منتظره ما را مجبور به کشیدن دنده معکوس از چهار به دو می کند و این، چنان انرژی را از موتور توان فکری ملت می گیرد که تمام چرخ دنده های زندگی شان به صدا در آمده اگر با کمی شانس خرد نشود سوپاپ های انتقال انرژی در ارتباطشان با قسمتهای دیگر گریپ پاچ می کند

اینجاست که این موتور محرک نه دیگر حرمت راننده را می شناسد نه توانی برای حفظ خود و سرنشینانش را دارد

آدرنالین ، دراین همه پیچ و خم و اتفاق پشت سرهم روزانه، تپش قلب راننده را نیز روی صد می برد . فشار روی بیست . شریانهای خونی راننده درحین کشمکش فرار از چالش ها به مرحله انفجار میرسد تا ایست مغزی ودیگر دستوری برای پمپاژ قلب نیست

در این گیرودار، با ضعف وخستگی مفرط ، از دور دستها صدایی را می شنود . نجاتش دهید اورا از دست میدهیم و این دقیقا همان نوش دارو بعد از مرگ سهراب است

مام وطن من ایران، هر روز آبستن حوادث اینچنینی است، چون مرد مدبری ندارد .زایمان ،نه ۹ ماه بلکه حتی از ۷ ماه هم به هفتگی و روزانه کشیده شده که دیگر هیچ پزشکی توان احیای اطفال این مادر آبستن حوادث را ندارد و این مادر غرق به خون ،هر روزه شاهد و منتظر تلفات نوزادانش خواهد بود و این سرانجام ،نه مامی از وطن خواهد گذاشت نه طفلی برای نسل آینده اش

در آغاز سال ۹۸با چالشی روبرو بودیم که مایه حیات و آبادانی است و این نعمت خدادادی به سیل ویرانگری ختم شد که نباید می شد . به جرات باید گفت: ما در سیل غرق نشدیم، دردریایی از سیاه چاله های امواج، که عدم مدیریت بحرانش بوی کهنگی میدهد غرق شدیم 

مشکلات وبحران های هر روزه با این ستاد های بحران آب دو خیاری نمایشی گزارش تصویری قابل حل نیست.  بلکه باید برای این سرزمین همیشه تب دار، وزارتخانه بحران همیشه آماده باش تشکیل شود. وزارتخانه ای با پژوهشگران آسیب شناس و مسئولینی مسلمان با چشمانی بیدار و مدیرانی با وجدانی پاک که دغدغه شان درد ملت ایران باشد و بس، نه خوشایند موبلوندهای غربی و چشم بادمی های شرقی و بستن برجام هایی بی فرجام ، بلکه کاری کنند کارستان برای ایران و ایرانی

بقول مولانا ما مثال : آنکس که بداند و نداند که بداند با کوزه آب است ولی تشنه بماند شده ایم .

و اکنون، ایران مهد فرهنگ و هنر ، کشور وفور نعمت منابع طبیعی که همه استعمارگران در خیال ،نقشه چنگ اندازی در آن را می پرورانند _ برخی را نیز درداخل ،دقیقا مانند دوران قاجار دچار بیهوشی و خودفروشی کرده اند که با گذری در تاریخ ،نشان داده شد مرگ این دسته از وطن فروشان به دست همان غارتگران است و عبرتی برای آیندگان _

ما نیازبه تحولی باقدرت زلزله ی ۱۰ ریشتری داریم تا در این شخم و زیر و روشدن ، تمامی پلشتی ها از روی زمینش برداشته شود و کشاورز کهنه کار دلسوز ، با چشمانی بیدار و دلی سوخته ، مردی مرد ایرانی عاشق ، معشوق خود، ایران سراپا شور را با بذر امید دوباره عاشق کند و در این جشن عروس ایران ، دوباره مام وطن رو به بهبود رفته آبستن شکوفایی و غرور ملی شود

در این عرصه ها فرزندان ایران متهم به سیاسیگری نیز همیشه پای حرمت مادر خود می مانند و ناموس خود را تنها نمی گذارند و می دانند این کشاورز صادق،پدرانه هر برنامه ریزی کوتاه مدت و بلند مدتی را برای حفظ کیان خانواده اش در دست دارد

 و یکبار،یکبار هم که شده همه در این هرم اقشار جامعه، به دور از حب و بغض ها و جناح بندیها ،بچه های لجبازی نباشیم ،دست در دست هم نهیم و بی آلایش ،دور از فضای مجازی و خودنمایی ها ، تنها خدا را شاهد بدانیم و خالصانه بفکر آبادانی و شکوفایی باشیم